خدایان مصری در آمریکا گردهم آمدند!
به گزارش بازار پرواز، اولین نمایشگاه بزرگ مصری موزه متروپولیتن در یک دهه اخیر، معبدی 3000 ساله را از راه مجسمه ها، نقش برجسته ها و هنر آیینی درخشان، تداعی می کند.
به گزارش بازار پرواز به نقل از ایسنا، خدایان مصر در نیویورک گرد آمده اند؛ «حوروس» با سر شاهین، «سخمت» شبیه شیر، «اوزیریس»، «حاثور» الهه گاو و «نوت» خدای آسمان، این شخصیت ها اقتباس شده از معبدی شامل بیشتر از ۱۵۰۰ ایزد است، که در نمایشگاه جدید و جذاب متروپولیتن با نام «مصر الهی» گرد هم آمده اند. تصاویر آنها، که زمانی با سنگ و طلا تولید شده بودند، فقط نماد نبود، بلکه حضوری زنده تلقی می شد و باور بر این بود که قدرت الهی را منتقل کرده اند و جهان انسانی و آسمانی را به هم پیوند می دهند.
«مکس هولین» ( Max Hollein)، مدیر موزه متروپولیتن در پیش نمایش هفته ی پیش اظهار داشت: «در این نمایشگاه، حدود ۱۴۰ اثر از مجموعه متروپولیتن را خواهید دید و حدود ۷۰ اثر خیره کننده نیز وجود دارد که از موسسه های سراسر دنیا امانت گرفته شده است. خیلی از این آثار هیچ گاه با هم به نمایش درنیامده اند، برخی هیچ گاه در آمریکا به معرض نمایش گذاشته نشده اند و حالا همه را بشکلی کاملا جدید خواهید دید.»
نمایشگاه «مصر الهی» (Divine Egypt) که تا ۱۹ ژانویه ۲۰۲۶ ادامه دارد، به بررسی زبان بصری خدایان مصر باستان و به این می پردازد که چطور هنرمندان طی هزاران سال، زبانی بصری برای مقدسات شکل دادند.
«دایانا کریگ پچ» (Diana Craig Patch)، سرپرست بخش هنر مصری متروپولیتن اظهار داشت: «چیزهای زیادی هست که نمی دانیم و شاید هیچ گاه نتوانیم از آن باخبر شویم. اسناد دیرینه شناسی و متنی مصر باستان، ناقص و پراکنده اند. فرهنگ مصر باستان حدود ۳۰۰۰ سال دوام داشت و مردم در دره رودخانه ای به طول ۱۲۰۰ کیلومتر زندگی می کردند.»
او توضیح داد که این گستره زمانی و جغرافیایی قابلیت تطبیق شگفت انگیزی به وجود آورد. سرپرست بخش هنر مصری متروپولیتن توضیح داد: «یکی از خصوصیت های برجسته فرهنگ مصر باستان، در چشم انداز الهی آن، انعطاف پذیری اش است. باورها و آئین های دینی در طی زمان تغییر می کردند و شامل تنوع زیادی از سنت های محلی بودند. این انعطاف پذیری جالب توجه است که نمایشگاه اهتمام دارد بوسیله تصاویر الهی در مجسمه و نقش برجسته نشان دهد.»
«پچ» اضافه کرد: «درحالی که معبدهای بزرگ مصر قلمرو پادشاهان و کاهنان بود، بیشتر مردم بشکلی شخصی تر با دین ارتباط برقرار می کردند.» او افزود: «فضای داخلی مخصوص پادشاه یا کاهنی بود که به نمایندگی از پادشاه عمل می کرد. اما مردم هنوز بوسیله زیارتگاه ها، جشنواره ها و قربانی ها در صحن معابد، راه هایی برای ارتباط با خدایان خود پیدا می کردند.»
در بین این کیهان متغیر، یک شخصیت ثابت و تغییرناپذیر است؛ «پتاح» (Ptah)، خدای آفرینش و صنعتگران. سرپرست بخش هنر مصری متروپولیتن با اشاره به این که تصویر او هزاران سال بدون تغییر باقیمانده است، اظهار داشت: «برخی خدایان تغییر می کنند و برخی نه. اگر کنترل مکان و زمان کشفیات را داشتیم، شاید بهتر درک می کردیم. اما بخش زیادی از مدارک دیرینه شناسی ناقص است. ما چیزهای جدید زیادی کشف کردیم، اما همیشه پاسخ های مورد انتظار را نیافتیم.»
«حاثور» (Hathor)، الهه شبیه به گاو عشق و سلطنت
سر گاو حاثور که از گرانودیوریت تیره حجاری شده است با آرامش به جلو نگاه می کند و شاخ هایش دور قرص خورشید خم شده اند. این اثر که زمانی قسمتی از یک مجسمه کامل بوده، سطح صیقلی آن نور را مانند خود رودخانه بازتاب می دهد.
«پچ» اظهار نمود: «او می تواند بشکل زن، گاو، یا هیبرید ظاهر شود، گاهی حتی بشکل مار با سر انسان. نمی توان او را به یک تصویر محدود کرد. او الهه عشق، مادری، موسیقی و مستی است؛ پیچیده اما همیشه خیرخواه. می توانید او را با قرص خورشید و شاخ ها ببینید، یا در شکل کامل گاو، یا به عنوان چهره ای روی سنجری که در آئین هایش استفاده می شد.»
«رع»، خدای خورشید و خدنگ کشنده مار
یک موجود کوچک برنزی دو رگه بین سمور و میمون است؛ هم بازیگوشی و هم هدف عالم هستی را تجسم می کند. مصریان باور داشتند چنین جانورانی خدای خورشید «رع» را از ماری به نام «آپوفیس» محافظت می کنند؛ ماری که هر شب هنگام سفر «رع» در جهان زیرین او را تهدید می کرد.
سرپرست بخش هنر مصری متروپولیتن اضافه کرد: «خدنگ ها مار می خورند و مارها دنبال رع، خدای خورشید هستند که هر شب زیر زمین می رود تا بامداد باردیگر متولد شود. مار عظیم الجثه ای جلوی او ظاهر می شود و باید کشته شود. یکی از چیزهایی که مار می کشد، گربه ها هستند. دیگری، خدنگ ها و سمورها هستند. بدین سبب آنها به عنوان محافظ عمل می کنند. درست مثل بابون هایی که دست هایشان را بسمت خورشید بالا می برند و نماد رع می شوند.»
مومیایی حیوانات، هدیه ای از ایمان
یکی از گالری های نمایشگاه حال حاضر متروپولیتن نشان میدهد مردم وقتی نمی توانستند وارد معابد شوند، چطور با خدایان ارتباط برقرار می کردند. این هدایا همچون گربه، شاهین و پرنده اکراس که در پارچه پیچیده شده بودند، اغلب توسط معابد پرورش می یافت و به افراد به عنوان هدایای نذرگونه فروخته می شد.
پچ اظهار داشت: «تا پایان تاریخ مصر، مردم حتی مومیایی کردن حیوانات و دفن آنها در گورهای اختصاص یافته به خدایان را در پیش گرفتند. زائرین مومیایی ها همچون گربه، سگ، پرنده اکراس و شاهین، حتی مار یا ماهی را می خریدند و به عنوان هدیه اهدا می کردند که راهی برای پیشکش و کسب لطف الهی بود. بیشتر حیوانات برای این منظور پرورش یافته بودند، اما تعدادی از حیوانات مقدس تمام عمر در معابد زندگی می کردند و بعد از مرگ مومیایی می شدند.»
«کریگ پچ» توضیح داد: «مردم برای مومیایی حیوانات پول می دادند و آنها به خدایی که برایش خریده بودید اهدا می شدند. سگ، گربه، اکراس … انواع مختلفی بودند. گاهی اصلا حیوان واقعی در آن نبود. آنها هر چیزی که داشتند جمع می کردند و می بستند. این کار زیبا انجام می شد، اما داخلش اکراس قرار نداشت. یک مورد با اشعه ایکس بررسی شده و بقایای این پرنده آنجا نبود. چیزهای پراکنده، پَر و استخوان در آن قرار داشت. اما قرار بود یک اکراس باشد، یک اکراس نمادین. احتمالاً آن روز اکراس تمام شده بود، پس چیزی جایگزین کردند. نکته مهم، حرکت و عمل پیشکش مومیایی بود، نه لزوما چیزی که داخلش بود.»
آنوبیس، خدای با سر سگ و راهنمای ارواح
آنوبیس، خدای مومیایی و هدایت مردگان به جهان بعد، است.
«پچ» در رابطه با ارتباط سر سگ با مرگ اظهار داشت: «حیوان وحشی ای که این تصویر اقتباس شده از آنست، احتمالاً گرگ طلایی یا گرگ مصری است. این حیوان در بیابان زندگی می کند و اغلب در گورستان ها دیده می شود، چون حفر می کند و غذا را در گورها پنهان می کند. بدین سبب ارتباطش با بیابان و محل دفن مردگان سبب شده با مرگ مرتبط شود. البته همیشه نمی توان مطمئن بود. مثل این که شاهین پرواز می کند، پس انتخابش برای خدای آسمان منطقی است. گاو شیر تولید می کند و منطقی است.»
«نوت»، الهه آسمان که خورشید را می بلعد
سرپرست بخش هنر مصری متروپولیتن با اشاره به تابوتی که به معرض نمایش گذاشته شده است، اظهار نمود: «این تابوت «نوت» را در دو شکل نشان می دهد؛ شکل معمول او این است که هر شب خورشید را می بلعد و هر بامداد آنرا به دنیا می آورد.»
به اجمال، بسیاری از این آثار هیچگاه با هم به نمایش درنیامده اند، برخی هیچگاه در آمریکا به نمایش گذاشته نشده اند و حالا همه را بشکلی کاملا جدید خواهید دید. نمایشگاه مصر الهی (Divine Egypt) که تا ۱۹ ژانویه ۲۰۲۶ ادامه دارد، به بررسی زبان بصری خدایان مصر باستان و به این می پردازد که چگونه هنرمندان طی هزاران سال، زبانی بصری برای مقدسات شکل دادند. اما قرار بود یک اکراس باشد، یک اکراس نمادین.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب